ჩემთვის ყველაფერი ნათელია: გასაყიდი აქტივების სიაში მამარდაშვილი ბოლო ადგილზე მყავს. კარგად ვიცი კლუბის მეპატრონეთა განზრახვებიც, ქართველის ფასიცა და კლუბის საჭიროებანიც, მაგრამ ოღონდ სპორტული თვალსაზრისით მთავარი ფეხბურთელი (ემოციურად მთავარი გაიაა) შევინარჩუნოთ და მე პირადად სულ ალტერნატივათა ძებნაში ვიქნებოდი.
ფაქტია, რომ რუბენ ბარახას მიერ გაწეული შრომა გარდა იმისა, რომ მოედანს ეტყობა, ქმნის სასურველ მემკვიდრეობას, რომელიც მომავალში ფულს მოიტანს. პიტერ ლიმი ხომ გუნდში ბალანსის შესანარჩუნებლად ცენტს აღარ ხარჯავს. მაგრამ რიგ მიზეზთა გამო გასაყიდთა მამარდაშვილი სიაში მაინც ბოლო უნდა იყოს.
პირველი და ყველაზე მარტივი მიზეზი ესაა: გააანალიზეთ „ვალენსიას” დღევანდელი შემადგენლობა და ნახავთ, რომ ერთადერთი პოზიცია, რომელზეც უმაღლესი დონის მოთამაშე გვყავს, მეკარეა. ეს ლა ლიგის სხვა გუნდებთან უზარმაზარ უპირატესობას გვაძლევს: იმ გუნდებს შორის ვართ, რომლებიც ლიგაში ადგილს ინარჩუნებენ. სპორტული დაგეგმარების თვალსაზრისით ის, რომ ლა ლიგის სამი უძლიერესი მეკარიდან ერთი ჩვენია, გუნდის დაცვის ხარისხს ზრდის და საშუალებას გვაძლევს „ცოცხლები დავრჩეთ” ისეთ შეხვედრებში, რომელთაც ჩვენი დონის გუნდები 0:2-ს ან 0:3-ს აგებენ. ამის კარგი მაგალითი ვილიარეალში ვნახეთ. და როდესაც მთავარი ამოცანა შესრულებული გაქვს, კლუბის ტექნიკური დირექტორისთვის მიგელ ანხელ კორონასთვის მინიმალური პროექტის განხორციელება უფრო ადვილია, რადგან გუნდის მშენებლობა სწორედ მეკარის პოზიციიდან იწყება.
და ბოლოს, იმის მიხვედრა, თუ სად იქნებოდა „ვალენსია” მამარდაშვილის გარეშე ძნელი არ არის. როდესაც საქმე ძალიან ციდად მიდის, მხოლოდ ქართველის მოგერიებები და ბოლოხანს გაყოჩაღებული ახალგაზრდების თამაში იძლევა პრიმერა დივიზიონში დარჩენის საშუალებას. ამიტომაც, გიორგის შენარჩუნება ნებისმიერი სხვა ფეხბურთელის შენარჩუნებაზე უდრო მეტ პერსპექტივას იძლევა. ამიტომაც არის მამარდაშვილი უკანასკნელი, რომელსაც მე შეველეოდი.
ვისენტე ფუსტერი, plazadeportiva
