როცა იტალიელს უნდა თქვას „ღმერთო ჩემო“, იტყვის – „მადონა“. იქ მარიამ ღვთისმშობელს ყველაზე მეტს უგებენ და მას ყველაზე მეტჯერ ახსენებენ. ამ ქვეყანაში ბევრი მადონაა, ფლორენციაში მთავარ ტაძარს სანტა მარია დელ ფიორე ჰქვია, ქალწული მარიამის საპატივსაცემოდ; იქ არის სანტა მარია ნოველაც; რომში – სანტა მარია მაჯორე. როგორც ჩემმა მეგობარმა იხუმრა – იტალიელებს სულ სანტა მარია გაგა გუგუ გაუდით.
მიუხედავად ამდენი და ასეთი ღირსშესანიშნაობებისა, მთავარი მადონინა მილანშია, კათედრალის თავზე, ოქროში გამოკვეთილი ქალწული მარიამი ლომბარდიას გადაჰყურებს. ამ ქალაქში მოლიც ისეთი ლამაზია, როგორც ბერნინის შედევრები, მაგრამ მადონინას განსაკუთრებულობა ეჭვმიუტანელია.
ამ ქვეყანაში დერბი „დე ლა მადონინას“ მხოლოდ მილანურ დერბის უწოდებენ. ასეთი ხალხია, თანაქალაქელი გუნდების თამაში ისევ ღთისმშობელს დაუკავშირდეს.
არ გვიკვირს, რომ ამ ორმა გუნდმა მსოფლიო ფეხბურთს უფსკრული დაამჩნია. ბოლოს და ბოლოს, მსოფლიოში მხოლოდ ერთი სტადიონია, სადაც უფრო მეტი ჩემპიონთა თასი დევს, ვიდრე „ჯუზეპე მეაცაზე“, იგივე „სან სიროზე“. ქალაქ მილანის ამ არენაზე 10 ჩემპიონთა თასია გამოფენილი, საიდანაც 7 „მილანზე, 3 კი „ინტერზე“ მოდის.
სწორედ ამიტომაა, რომ ამ სტადიონის მუზეუმში შესვლა უფრო ძვირი ღირს, ვიდრე ვატიკანისა თუ უფიცის მუზეუმებში.
შედიხარ და სრული სიგიჟე გხვდება – ყველა ფეხბურთელის მაისური, რომელსაც ამ არენაზე უთამაშია – სტუმარი თუ საკუთარი გუნდიდან – იქ დევს. ყველა პრესტიჟული თასი, რომელიც კი გათამაშებულა სწორედ აქ ინახება.
უყურებ ჯუზეპე მეაცას, მალდინის, ძანეტის, რონალდოს, რონალდინიოს, იბრაჰიმოვიჩისა და სხვათა მაისურებს და ხვდები რომ ეს ჯერ აფიშაა.
გიდი „მილანის“ გასახდელში მიგიძღვება – გხვდება განცალკევებული და კომფორტული სკამები, შუაში „მილანის“ ლოგო – თან გიხნის, რომ მარჯვენა კიდეზე ბრაზილიელები ისხდნენ, ცენტრში მალდინი, დღეს კი ტეო ერნანდესი ადგილს იცვლის, კალაბრია ცენტრშია მოკალათებული.
„მილანი“ რომ ინგლისელი კაცის, ჰერბერტ კიპლინის დაარსებული არის, გიდი ხაზგასმით ამბობს. ამის დასტურად, კლუბის ლოგოში მომზირალ ინგლისის დროშაზე მიუთითებს.
მიუხედავად ასეთი ინტერნაციონალურობისა, „ინტერნაციონალე“ მაინც ქალაქის მეორე გუნდია – გუნდი, რომელსაც უნდოდა რომ მათ კლუბში ნებისმიერი წარმომავლობის ადამიანს ეთამაშა და იტალიელებზე აქცენტი არ გაკეთებულიყო.
შედიხარ „ინტერის“ გასახდელში და ფიქრობ, რომ შეჯიბრების მომენტი დგება, რომელი აჯობებს? „მილანის“ გასახდელიდან წამოღებული ნიუანსები თავში გიტრიალებს, თუმცა შესვლისთანავე ყველაფერი ქრება.
შოკი!
იქ საერთო სკამი დგას და თითო ფეხბურთელის თავზე პატარა ტუმბო ჰკიდია. გიდს ეკითხები, „მილანის“ ხომ გაცილებით სჯობს, რატომ არის ასე? – ის გპასუხობს, მე „მილანისტა“ ვარ, მაგრამ ეს გუნდური სულისკვეთებისთვის უფრო კარგია. აქ ყველა ერთია, გუნდში გუნდები არ იქმნება, საერთო საქმისთვის გადიან და იბრძვიან. ეს იდეოლოგიური განსხვავებაა, რომელიც ყველაფერში თავს იჩენს. როდესაც მილანური დერბია, ნომინალური მასპინძელი თავის გასახდელში შედის, „სტუმარი“ კი არა თავისაში, არამედ მესამეში, სტუმრებისთვის განკუთვნილში.
გასახდელიდან მოედნამდე ასასვლელში იმიტირებული ხმაურია, გრძნობ, თითქოს ზემოთ გულშემატკივრები გელიან. მოედანის გარშემო ის ოთხი კოშკი ოთხი ბასტიონივით დაგყურებს და მოედანი თეატრს დამსგავსებია. ეს მინდორი უფრო პატარა გეჩვენება, ვიდრე ეკრანზე ხედავდი. აქ სულ მზადებაა, ევროთასებია თუ ჩემპიონატი, აქ ერთ-ერთი გუნდთაგანი ითამაშებს და ბანერები უნდა მოეწყოს – ან წითელ-შავად, ან ლურჯ-შავად.
ამ ოთხ ბასტიონში ისეთი ძალა იგრძნობა, რომ ხვდები, მართლა წმინდა მარიამის ქალაქში ხარ.
აქ ყოველთვის მაქსიმუმს ითხოვენ. თუ მოწოდების სიმაღლეზე არ ხარ…
მადონა…
გიორგი ხარშილაძე საგანგებოდ სარბიელისთვის, თბილისი-მილანი-თბილისი
