ჯოვანი სიმეონე: კვარა ნამდვილი მხეცია. ისევე როგორც ვიქტორი

ესპანურმა გაზეთმა AS ინტერვიუ ჩამოართვა „ნაპოლის” ფეხბურთელს, მადრიდის „ატლეტიკოს” მწვრთნელის დიეგო სიმეონეს ვაჟს ჯოვანი სიმეონეს, რომელმაც „აძურის” შემადგენლობაში 751 წუთი ითამაშა, მაგრამ ამ არცთუ დიდ დროში 8 გოლი გაიტანა და სკუდეტოს მოპოვებაში თავისი დიდი წვლილი ითამაშა. სიმეონეს „პარტენოპეელთა” ძირითადში უფრო ხშირად მოხვედრა ვიქტორ ოსიმენთან კონკურენციის გამო უჭირს.

გთავაზობთ ინტერვიუს ფრაგმენტებს.

— ჯოვანი, თქვენ იტალიის ჩემპიონი ხართ. როგორ მიიღეთ ეს წარმატება? 

— ყოველდღიურად რაღაც ისეთს ვაწყდები, რაც მაჩვენებს, რომ დიდებულ შედეგს მივაღწიეთ. მაგალითად, რამდენიმე დღის წინ სორენტოში ვიყავი და ვნახე ქუჩა, სადაც ჩვენი ყველა თამაშის ამსახველი ბანერები იყო გამოფენილი.

— მამათქვენმა თქვა, რომ „აძურიში” გადასასვლელად დიდი ხვეწნა არ დაგჭირვებიათ. 

— ჩემი შეძენა რამდენიმე მნიშვნელოვან კლუბს უნდოდა, მაგრამ როდესაც „ნაპოლის” ვარიანტი გამოჩნდა, ბევრი აღარ მიყოყმანია. ნეაპოლში იმთავითვე მითხრეს, რომ სირთულეები მელოდა, მაგრამ არ მენაღვლებოდა.

— ქალაქმა როგორი გავლენა მოახდინა თქვენზე? 

— მე ვნახე განსხვავება სამხრეთელებსა და ჩრდილოელებს შორის. აქ, ნეაპოლში ადამიანები დიდი სიყვარულით გესალმებიან და ეს ძალიან მეხმარება. ისინი ჩვენ გვგვანან. გარდა ამისა, ჩემზე ძალიან იმოქმედა იმ ფაქტმა, რომ მე ვარ პირველი არგენტინელი, რომელმაც დიდი ხნის შემდეგ აქ ითამაშა. მინდა ამ ქალაქის ნაწილი გავხდე. ნეაპოლელებს ბევრი ოფლისღვრა აშკარად არ დასჭირდებათ, რომ თავი ადგილობრივად მაგრძნობინონ.

— ჩვენ ვნახეთ როგორ ზეიმობდით ჩემპიონობას სახლში, მარტო.

— სასაცილო იყო. ჩემპიონობის მეორე დღეს შინ ვიყავი, როდესაც მეუღლემ მითხრა: მოდი ცოტა კიდევ ვიზეიმოთ. რატომაც არა, მეთქი. ავიღე დროშა, გავედი ტერასაზე და ქუჩაში გამვლელებთან ერთად ზეიმი მოვაწყე.

— თქვენ „ნაპოლიში” „ვერონადან” გადახვედით, სადაც 17 გოლი გაიტანეთ, მაგრამ გაგაფრთხილეს, რომ ახალ გუნდში სასტარტო შემადგენლობაში არ იქნებოდით.

— დირექტორი კარგად მოიქცა. მან იმთავითვე ყველაფერი ნათლად მითხრა. მან ამიხსნა, რომ თუ „ნაპოლიში” გადავიდოდი, დიდი მოთმინება დამჭირდებოდა. მან კარგად იცოდა რაც მელოდა ახალ გუნდში. მე „ნაპოლიში” მოვედი კმაყოფილი და დარწმუნებული, რომ ბევრი შანსი მომეცემოდა. ყველა შეხვედრისთვის ისე ვემზადებოდი, გეგონება სასტარტო შემადგენლობაში მაყენებდნენ. საქმეს ასეთი დამოკიდებულებით მივუდექი და არ განმისხვავებია, ვინ თამაშობდა და ვის გაჰქონდა გოლები. ყველა გოლი ისე ვიზეიმე, თითქოს მე გამეტანოს.

— ოსიმენის რომელი თვისება გხიბლავთ ყველაზე მეტად? 

— გარედან რომ უყურებ ისეთი შთაბეჭდილება რჩება, თითქოს ის ხშირად საქმეში არ არის ჩართული, მაგრამ როგორც კი ბურთს აწვდიან, რაღაცა საინტერესოს გვთავაზობს. ის სპონტანურია, თავის მოქმედებებს წინასწარ არ გეგმავს. მისი მოძრაობები არსაიდან მოდის, მაგრამ მცველებს ცხოვრებას ურთულებს. მან იცის, როგორ უნდა მოძებნოს სივრცე და კარში ისე დაარტყას, გეგონება ამის გაკეთება ადვილი იყოს.

— ელოდით, რომ კვარა ასეთი გადამწყვეტი ფიგურა აღმოჩნდებოდა? 

— მნიშვნელოვანი ის არის, რომ ის ყოველთვის დამცველისკენ მიიწევს. თავში სხვა არაფერი უტრიალებს. მაშინაც კი, როდესაც რაღაც ისე არ მიდის როგორც საჭიროა, ის ტრიალდება და ისევ მცველის მიმართულებით მიიწევს. ვიცოდი, რომ კვარაში იყო რაღაც, მაგრამ როდესაც საქმეში ახლოდან ვნახე მივხვდი, რომ ნამდვილი მხეცია. ისევე, როგორც ვიქტორი.

— როგორი გუნდი დაგხვდათ ნეაპოლში? 

— მე იმასაც მივხვდი, რომ ფეხბურთელთა ამ ჯგუფისთვის რაიმე განსხვავებული რომ შემეთავაზებინა, ძალიან ბევრი უნდა მემუშავა. „ნაპოლიში” არის ბევრი ფეხბურთელი, რომელიც ბურთს კარგად ფლობს. მათ აქვთ საოცარი ტექნიკა, მაგრამშევამჩნიე, რომ სივრცეებს სულ ერთი-ორი უტევდა. კაცმა რომ თქვას, ასეთი იყო მხოლოდ ოსიმენი და… როდესაც ის არ იქნებოდა მოედანზე, მაშინ ეს მე უნდა გამეკეთებინა. ამ საქმეში მთელი გული უნდა ჩამედო. დამკვიდრებისთვის ერთადერთი გზა ეს იყო.

— ელოდით, რომ სეზონის მსვლელობისას ასეთ უპირატესობას მოიპოვებდით? 

— ვიცი, რომ კლიშეა, მაგრამ ყოველი შეხვედრისთვის მართლა ისე ვემზადებოდით, გეგონება ფინალი ყოფილიყო. ჩვენ არ ვფიქრობდით რა იქნებოდა შემდეგ სანამ, ერთ დღესაც არ მივხვდით, რომ ყველა ვარიანტში ჩემპიონები გავხდებოდით.

— ეს როდის მოხდა? 

— იანვარში, როდესაც „რომას” მოვუგეთ. როდესაც მე გოლი გავიტანე. იმ საღამოს მამაჩემმა მესიჯიც კი გამომიგზავნა: „ეს უკვე ჩემპიონობას ჰგავს”. ამ მესიჯმა ამაღელვა, რადგან მან ასეთივე რამ მაშინ დაწერა, როდესაც არგენტინამ ყატარში მერვედფინალი მოიგო.

— 751 წუთში 8 გოლის გატანაზე უკეთესს ვერაფერს იზამდით. ყოველ 93 წუთში თითო გოლი. 

— როდესაც რეგულარულად არ თამაშობ, კონცენტრაციის შენარჩუნება ყველაზე ძნელია. ამან ჩემს ზრდას ძალიან შეუწყო ხელი.

— „ლივერპუთან” გატანილი გოლის შემდეგ თქვენს მიერ დახატული ტატუს ისტორია უკვე მთელმა მსოფლიომ იცის. 

— თამაშის წინა საღამოს მეუღლე მელაპარაკებოდა, მე კი პასუხს არ ვცემდი, რადგან ვნერვიულობდი. ტრადიციული მედიტაცია გავაკეთე. მამამ დამირეკა, დასაძინებლად დავწექი და თავად არ ვიცი რატომ, ბავშვივით გახარებულს გამეღვიძა. მაქვს თამაშის წინ, შუადღისას გადაღებული ვიდეო, როდესაც ყველა ჩემს თანაგუნდელს სძინავს, მე კი თვალს ვერ ვხუჭავ. ბავშვივით ერთი ლოგინიდან მეორეზე დავხტოდი და მარადონას სიმღერას ვმღეროდი. შემდეგ სტადიონზე მივედით და როდესაც ჩემპიონთა ლიგის ჰიმნი დაუკრეს, ცრემლი წამსკდა. ამას ცხოვრებაში ვერ დავივიწყებ. შემდეგ, ოსიმენი დაშავდა. მწვრთნელმა დამიძახა და მეც, ყოველგვარი დაძაბულობის გარეშე შევედი მოედანზე; სრულიად დარწმუნებული ვიყავი, რომ გოლს გავიტანდი. არ ვიცი საიდან გამიჩნდა ეს რწმენა. ვიცოდი და მორჩა. ეს გოლი გონებაში ათასჯერ მქონდა ნანახი. ყველაზე დიდი სიხარული კი ის იყო, რომ გულაჩუყებული ხალხი მეორე დღეს ქუჩაში მაჩერებდა და მეუბნებოდა: „შენ ეს გააკეთე!”.

— თქვენ ჩემპიონთა ლიგის ჯგუფურ ეტაპზე ოთხი გოლი გაიტანეთ. 

— ეს ჯადოსნური შეჯიბრებაა. ჩემპიონთა ლიგას ჩემპიონატთან საერთო არაფერი აქვს. ეს უნიკალურია. ყველაფერი უფრო მაღალი დონისაა: მოთამაშეები, მოედნები, ატმოსფერო… მე ეს შეჯიბრება დიდ სიამოვნებას მანიჭებს. იქ ჩემთვის ყველაფერი უკეთ მუშაობს, რადგან ლიგაში გატარებული ყოველი წუთი დიდი პრივილეგიაა.

— „მილანი”, „კრემონეზე” და „რომა”. ამ სამი გუნდის კარში თქვენ მიერ გატანილმა სამმა გოლმა გუნდს სამი უმნიშვნელოვანესი გამარჯვება მოუტანა.

— მილანში გატანილი გოლი ბევრჯერ ვნახე. ის თავით კომფორტულად შევაგდე და განსაკუთრებული იყო იმიტომ, რომ ვიცოდი, ხალხს დაამახსოვრდებოდა. მაგრამ, „რომას” კარში გატანილი, უკვე გითხარით, რომ ყველაზე ფასეული იყო. მე მწვრთნელის ასისტენტთან ერთად ბევრი ვიმუშავე და ასეთი გოლის გატანამ დამიტოვა განცდა, რომ ოსტატობაში ნაბიჯი წინ გადავდგი.

— როდესაც „ნაპოლი”ჩემპიონი გახდა, მამათქვენი ჩამოვიდა მოსალოცად.

— ჩემი და მამაჩემის განრიგების დამთხვევა ძნელია. მასთან ერთად იშვიათად ვარ და ამიტომ, იმ დღეს მისი ჩამოსვლა დაუჯერებელი იყო. მას ყველაფერი მოეწონა. ის არ ელოდა ასეთი ჯადოსნური ადგილი თუ დახვდებოდა. მას შეუყვარდა ნეაპოლი და… მოცარელა. ყოველთვის, როდესაც მე და მეუღლე მადრიდში ჩავდივართ, ის ხუთი კილოს ჩატანას მთხოვს… ხუთი კილოს!

— 1986 წლის წინასწარმეტყველება ახდა: არგენტინა და „ნაპოლი” კვლავ ერთად გახდნენ ჩემპიონები. 

— ამაზე ხშირად ვფიქრობდით. მაშინაც კი, როდესაც თასზე „კრემონეზესთან” წავაგეთ. აღმოჩნდა, რომ ბოლოს „კრემონეზე” იტალიის თასის ნახევარფინალში 1987-87 წლების სეზონში გავიდა. მე და დი ლორენცო ბევრს ვიცინოდით, რადგან მეტისმეტად ბევრი დამთხვევა მოხდა. ჰაერში მართლა რაღაც უცნაური ტრიალებდა. როდესაც უდინეში საჩემპიონო მატჩის სათამაშოდ ჩავედით, ჩვენ გავჩერდით იმ სასტუმრში, სადაც ხუთი წლის წინ დავიდე ასტორი გარდაიცვალა. მე ვიყავი იმ ნომერში, სადაც ის უკანასკნელად ვნახე (2018 წელს ასორი და სიმეონე „ფიორენტინაში” თანაგუნდელები იყვნენ) და ვიგრძენი, რომ ეს გამარჯვებას მოასწავებდა.

— ლუჩანო სპალეტი თქვენზე ყოველთვის კარგად ლაპარაკობს. 

— ჩვენი მწვრთნელი ფეხბურთისა და ცხოვრების მასწავლებელია. მას ყოველთვის მზად აქვს სიტყვები, რომლებიც შენს გულამდე მოაღწევს. ჩვენ მზად ვართ მას მუდმივად ვუსმინოთ. ჩვენ ყოველ დღე დაახლოებით 40 წუთი ვიდეოს ვარჩევთ. მე მიყვარს მისი ანალიზის მოსმენა. მინდა მომავალში მწვრთნელი გავხდე და მსურს მას დავემსგავსო, მისი მსგავსი ჟინით ვიყო შეპყრობილი. მე მის საფეხბურთო ხედვას ვიზიარებ. ამიტომაც მივაღწიეთ ასეთ წარმატებას. სპალეტიმ თქვა, რომ დასვენება სჭირდება და ოჯახთან უნდა ყოფნა. მის სურვილს პატივი უნდა ვცეთ. ჩვენ ის გვიყვარს. მასთან ერთად მუშაობა საოცარი იყო. ჩვენ მას ყველაფერ საუკეთესოს ვუსურვებთ. ის ამ დიდ წარმატებას იმსახურებდა.