იდეები, ინტუიცია, წარამარა ხელის ჩამორთმევა და დღეში ათასი სატელეფონო ზარი — შვიდწლიანი თანამშრომლობის შემდეგ კრისტიანო ჯიუნტოლიმ შეიძლება „ნაპოლი” დატოვოს. „პარტენოპეელთა” ტრანსფერების ჯადოქარი „იუვენტუსის” სპორტულ დირექტორობასთან არის ახლოს. ტურინული კლუბი კი რევოლუციას აპირებს.
ნეაპოლელთა ასს სრული უფლება აქვს უკან მოიხედოს და იამაყოს იმ შენაძენებით, რომლებითაც „ნაპოლის” ყოველი მომდევნო მწვრთნელისთვის გუნდის შემადგენლობას აძლიერებდა. „აძურა” ხდებოდა სულ უფრო და უფრო ბრძოლისუნარიანი და უახლოვდებოდა სკუდეტოს, რომელიც მიმდინარე ჩემპიონატში მოიგო კიდეც.
ჩვენც გადავხედოთ იმ ათ ტრანსფერს, რომლებიც calciomercato-მ ჯიუნტოლის ნეაპოლური კარიერის ყველაზე დიდ წარმატებად მიიჩნია.
პეპე რეინა (2015) — ცნობილი ესპანელი მეკარის გადაბირება ჯიუნტოლის ერთ-ერთი პირველი წარმატებული ნაბიჯი გახლდათ. 2014-15 წლების სეზონში რეინა „ბაიერნში” მანუელ ნოიერის მარქაფად იჯდა და ამიტომაც სიამოვნებით წავიდა „ნაპოლიში”, რომელმაც მასში სულ რაღაც 2 მილიონი ევრო გადაიხადა. „რეინამ” მარადონაზე 2018 წლამდე დაჰყო.
პიოტრ ჟელინსკი (2016) — „ნაპოლიმ” პოლონელი ნახევარმცველი „უდინეზესგან” 15 მილიონ ევროდ შეიძინა. მაშინ უდინელებს ის „ემპოლიში” ჰყავდათ გაქირავებული. კაცმა რომ თქვას, ჟელინსკის ოსტატობის ამოცნობა ძნელი არ იყო. ამ შემთხვევაში ჯიუნტოლიმ ვაჭრობაში დაასწრო ყველას და შედეგად ჟელინსკი დღემდე „აძურის” წევრია, ლუჩანო სპალეტის ხელში იტალიის ჩემპიონი გახდა, ხოლო კლუბის მეპატრონეს აურელიო დი ლაურენტისს ხელთ 30 მილიონიანი ქონება უპყრია.
ფაბიენ რუისი (2018) — იჯარის წესით „ელჩეში” გაშვებული ესპანელი ნახევარმცველი ჯიუნტოლიმ „ბეტისისგან” 30 მილიონ ევროდ იყიდა, რითაც მაშინ ბევრი გააღიზიანა, მაგრამ გაირკვა, რომ კრიტიკოსები ტყუილად ღელავდნენ. ფაბიენმა „დიეგო მარადონაზე” ოთხი წელი დაჰყო, იყო ძირითადი შემადგენლობის უცვლელი წევრი და გაიტანა 20 გოლი. დღეს ის „პარი სენ ჟერმენშია”.
ჯოვანი დი ლორენცო (2019) — სერია A-ში, „ემპოლის” შემადგენლობაში გატარებული ერთი სეზონი ჯიუნტოლისთვის საკმარისი აღმოჩნდა, რომ მიმხვდარიყო: ეს ბიჭი ხელიდან არ უნდა გაეშვა. „ნაპოლიმ” მასში 8 მილიონი ევრო გადაიხადა და ის „ნაპოლის” მომავალი კაპიტანი აღმოჩნდა. დღეს დი ლორენცო გუნდის ლიდერია, რომელმაც საბოლოოდ ჩამოიბერტყა პროვინციელი ფეხბურთელის სახელი.
ირვინგ ლოსანო (2019) — „პსვ ეინდჰოვენში” მექსიკელი გარემარბის დრიბლინგებმა „ნაპოლის” მთავარი სკაუტის მაურიციო მიკელის ყურადღება მიიპყრო. დანარჩენს ჯიუნტოლიმ მიხედა. მან „ჩაკიში” 38 მილიონი ევრო გადაიხადა; „მილანს” დაასწრო.
ამირ რაჰმანი (2020) — ეს იყო პერიოდი, როდესაც იტალიაში ყველა მარაშ კუმბულაზე გადაირია. გამონაკლისი არც „ნაპოლი” იყო, მაგრამ ჯიუნტოლიმ მაინც ორიგინალური ნაბიჯი გადადგა — „ვერონასგან” 15 მილიონად კოსოვოელი ამირ რაჰმანი იყიდა. საქმე ზამთრის სატრანსფერო ფანჯრის დროს მოგვარდა, თუმცა რაჰმანი ექვსი თვით კიდევ „ვერონაში” დარჩა. „მარადონაზე” შემდეგ გადაბარგდა. დღეს ის გუნდის დაცვის ერთ-ერთი ბურჯია.
ვიქტორ ოსიმენი (2020) — ეს იყო საფეხბურთო ყიდვა-გაყიდვის ჰიტი. აფრიკული რეკორდი. „ლილმა” მიიღო 70 მილიონი ევრო, რომელსაც შედეგებიდან გამომდინარე კიდევ 10 მილიონი უნდა დამატებოდა. ჯიუნტოლიმ ვაჭრობაში თვით პრემიერლიგის კლუბებს აჯობა და თავდამსხმელი… დიდი საფეხბურთო მოვლენებიდან ერთი შეხედვით შორს, ვეზუვის ძირში წაიყვანა. დღეს დე ლაურენტისი 100 მილიონზე ნაკლებ წინადადებას არც კი მოუსმენს.
ანდრე-ფრანკ ზამბო ანგისა (2021) — თავიდან ჯიუნტოლიმ კამერუნელი „ფულემიდან” 600 ათას ევროდ იჯარით გადაიბირა და დარწმუნდა, რომ თუ იყიდიდა, მოიგებდა. ერთი წლის მერე „ნაპოლიმ” ინგლისურ კლუბს 15 მილიონი გადაუხადა. დღეს, სპალეტის ხელში ფრანკი, რომელსაც ხშირად ზამბოს ეძახიან, რადგან უნებლიედ სახელი ჰქონიათ, არადა გვარის პირველი ნაწილია, გუნდის ერთ-ერთი საყრდენი ძალა გახლავთ.
კიმ მინ-ჯაე (2022) — როდესაც კალიდუ კულიბალი „ნაპოლიდან” „ჩელსიში” გადავიდა, ნეაპოლში მოთქვამდნენ, რომ მას ვერავინ შეცვლიდა, მაგრამ ჯიუნტოლის ამ საკითხზეც თავის შეხედულება აღმოაჩნდა. მან „ფენერბაჰჩეში” უცნობი კორეელი მცველი შეამჩნია, მასში 20 მილიონზე ცოტა ნაკლები გადაიხადა და კონტრაქტში ჩაუწერა პუნქტი, რომელიც მხოლოდ უცხოურ კლუბებს ეხება. შედეგად, „მანჩესტერ იუნაიტედი” გააქტიურდა.
ხვიჩა კვარაცხელია (2022) — და ბოლოს შედევრი. ჯიუნტოლიმ 10 მილიონი ევრო გადაიხადა ნიჭით სავსე კოლოფში რომელსაც ზემოდან ბანტი ამშვენებს. გადატრიალება სახელად კვარა უფრო ადრე, ჯერ კიდევ კარლო ანჩელოტის მწვრთნელობის დროს დაიწყო. შემდეგ იყო პანდემია, დამშვიდობება ყაზანის „რუბინთან” და… ჯიუნტოლის დროც დადგა. დღეს „ნაპოლის” სპორტული დირექტორი კოლეგებისგან მოლოცვებს იღებს, ხოლო ისეთ დიდოსტატს, როგორიც „სალერნიტანას” სპორტული დირექტორი ვალტერ საბატინია, მისი უბრალოდ შურს.
