გახსოვთ ალექსანდრ დიუმას „გრაფი მონტე-კრისტო“? ფრანგუალდ მას Le Comte de Monte-Cristo ჰქვია. ეს ჩვენი ფრანგი მწვრთნელისთვის, ვილი სანიოლისთვის ვახსენეთ. მან ისეთი გუნდი შექმნა, როგორიც იმ რომანის მთავარი გმირი ედმონ დანტესია. ახალგაზრდა კაცი, რომელსაც უსამართლოდ დაიჭერენ და სიკვდილისთვის გაწირავენ. გადარჩება, მოძლიერდება და ყველას საკადრის სამაგიეროს გადაუხდის.
როცა ერთა ლიგაში ჩვენი ჯგუფი დაკომპლექტდა, ორი ისეთი გუნდი შეგვხვდა ვისთანაც ძველი ანგარიში გვქონდა და რევანში უნდა აგვეღო. შეიძლება ითქვას, რომ მისია შესრულებულია – ბულგარეთთან 5:2, მაკედონიასთან 3:0…
მაკედონიელებთან განსაკუთრებით გვჭირდებოდა გამარჯვება. ეს გუნდი ბოლო დროს ჩვენებისთვის ყველაზე მტკივნეული მეტოქეა. მათ ხომ ლამის საუკუნის მატჩი მოგვიგეს თბილისში და ევრო 2020-ის მიღმა დაგვტოვეს.
თამაშის წინ ნიკა კვეკვესკირი ამბობდა: მაკედონიასთან ფინალური მატჩი ყველას გვახსოვს. ჩვენი ნაკრების ისტორიაში ყველაზე მნიშვნელოვანი შეხვედრა იყო და ის ტკივილი, რაც იმ წარუმატებლობამ დატოვა, მთელი კარიერის და ცხოვრების მანძილზე გაგვყვება. სატურნირო მდგომარეობიდან გამომდინარე, ჩვენი მიზანი დადებითი შედეგის მიღწევააო.
ვილი სანიოლმა კი ვითარება არ დაძაბა: ეს იგივე ტურნირია, თუმცა სრულიად სხვა კონტექსტი. ჩვენთვის უფრო მნიშვნელოვანია არა იმაზე ფიქრი, რაც 18 თვის წინ მოხდა, არამედ იმაზე, თუ რა იყო რამდენიმე დღის წინ, როგორ დავიწყეთ ტურნირი და რამდენად მნიშვნელოვანია შევინარჩუნოთ თამაშის და ინტენსივობის დონე. ამ გუნდურ სულისკვეთებას თუ შევინარჩუნებთ, დარწმუნებული ვარ, თბილისში კარგი მოგონებებით დავბრუნდებითო. ასეც მოხდა.
ფრანგი სპეციალისტი მართალი იყო. რევანში კი შედგა, მაგრამ „იმ“ ფინალს სულ სხვა დატვირთვა ჰქონდა და ახლა წინ უნდა ვიყუროთ.
ძალიან გაგვახარა მაკედონიასთან დიდი ანგარიშით გამარჯვებამ, მაგრამ დითირამბებს არ ვიმღერებთ. არ დაგვავიწყდეს, რომ ერთა C ლიგაში ვთამაშობთ. კარგი პროცესი დაიწყო და ნაყოფს მორწყვა, დამწიფება სჭირდება.
ახლა რევანშიც აღარ არის ისეთი მნიშვნელოვანი, როგორიც ახალი გუნდის დაბადება. სანიოლის გუნდისა, რომელიც ერთი ორგანიზმი ხდება, გუნდურად, თამამად, გამართულად თამაშობს, საოცარი სულისკვეთება ჩანს ყველა ფეხბურთელისგან. ახალაგაზრდული გუნდია და ყოველი შეხვედერის შემდეგ გულშემატკივარს მეტ და მეტ ოპტიმიზმს უჩენს. სანიოლმა კი ზუსტად იცის რატომ მოვიდა.
მაკედონიელებმა ჩანაფიქრი ვერ აისრულეს. პირველ ტაიმში გვაწვებოდნენ, ფაქტობრივად, მთელი 45 წუთი მაღალი პრესინგი დაგვიპირისპირეს, მაგრამ გოლი ვერ გაგვიტანეს. შესვენების შემდეგ კი უკვე დაღლილები ჩანდნენ და მინდორზე ერთი გუნდი – საქართველოს ნაკრები დარჩა. სანიოლმა გარკვეული ტაქტიკური ცვლილებებიც გააკეთა და ამან შედეგი გამოიღო.
სამიდან ორი გოლი საშინაო დავალებას ჰგავდა. ვარჯიშზე დამუშავებულს. პირველ შემთხვევაში წიტაიშვილმა მარცხნიდან ჩააწოდა საჯარიმოში და ზივზივაძე საიდანღაც გამოხტა, ორ მცველს დაასწრო და ანგარიში გახსნა. ჩანს, ბუდუ ისეთ ცენტრფორვარდად ყალიბდება, ბოლო დროს სანატრელი რომ გვქონდა. მან ზედიზედ მეორე მატჩში გაიტანა.
მესამე გოლიც დამუშავებულს ჰგავდა, ისევ მარცხნიდან კვეკვესკირმა ჩააწოდა და როგორ გაჩნდა კიტეიშვილი შორეულ ძელთან ვერავინ გაიგო. ეს ოთარის პირველი გოლი გახლდათ ნაკრების შემადგენლობაში.
კიდევ ერთი მნიშვნელოვანი ასპექტი: ეს გოლი სტანდარტულ მდგომარეობას, ჯარიმას მოჰყვა, რითაც ჩვენი ფეხბურთელები ხშირად ვერ გვანებივრებენ.
შუაში კი იყო კვარაცხელიას კიდევ ერთი შედევრი. ხვიჩამ ჯერ მასპინძელთა მცველი ჩურლინოვი გააბითურა, შემდეგ კი დაახლოებით 25 მეტრიდან ძელიდან ასხლეტით ულამაზესი ბურთი გაიტანა. საერთოდ, ხვიჩამ უკვე მიგვაჩვია, რომ უბრალო ბურთები არასოდეს გააქვს.
კიდეც ერთი: უკვე მესამე წამატებული წუთი მიმდინარეობდა და ისევ ჩვენები უტევდნენ. ბოლომდე არ დაუკარგავთ კონცენტრაცია.
მაშ ასე: ერთა ლიგაზე სამი მატჩი და სამი გამარჯვება. ბურთების სხვაობა 12:2…უშუალო კონკურენტ მაკედონიას ცხრილში 5 ქულით ვუსწრებთ. ახლა სასწაული უნდა მოხდეს, რომ ჯუფში პირველი ადგილი არ დავიკავოთ, ფლეი ოფში გავიდეთ და B ლიგაში ავინაცვლოთ.
ესეც მიჯრით მერვე წაუგებელი მატჩი – 7 მოგება და 1 ფრე.
