არადა ითქვა, რომ საქართველოს ნაკრები მსოფლიოს ჩემპიონატის შესარჩევ ციკლს სწორედ დროებითი მწვრთნელით დაიწყებს…
ამით ნამდვილად ვერავინ გაგვაოცებს. დროებითების მეტი რა გვყოლია. ზოგი სულაც ორჯერ (ვლადიმერ გუცაევი) ისეც ყოფილა, სამ დროებით მწვრთნელს ზედიზედ (ივო შუშაკი, მერაბ ჟორდანია, გოჩა ტყებუჩავა) წელიწადნახევარი უმართავს ნაკრები, მაგრამ ის სხვა იყო – ჩაგდებული ციკლები, ვადაზე ადრე მწვრთნელის გაშვებები თუ წასვლები და ასე შემდეგ. ჯერ არ ყოფილა, ახალი შესარჩევი ციკლის დაწყებამდე ექვსი თვე ყოფილიყოს და ეროვნული გუნდი მაინც უმწვრთნელოდ დარჩენილიყო.
კიდევ ერთი ფაქტორი: მარტის ბოლო ერთ კვირაში სამი მატჩი მიჯრით გვიწევს. დიდი ალბათობით, უკვე საპარველაპრილოდ უშანსოდ ვიქნებით და ფედერაციას შეუძლია ხელები გაშალოს – რაღა აზრი აქვს ფულის ხარჯვას და ბარემ დროებითი დავტოვოთო.
ისე, მართლა რაღა მნიშვნელობა ექნება, მორიგ სირცხვილზე მილიონად ღირებული უცხოელი მოაწერს ხელს თუ ხუთი ათასად ღირებული ქართველი?!
სირცხვილზე როცა ვლაპარაკობთ, ფეხბურთელებს როდი ვერჩით. ამის წინაპირობა საქმისადმი მიდგომაა. რამდენიმე დღის წინ სფფ-ში აღმასკომის სხდომა გაიმართა, რომელმაც ყველაფერზე იმსჯელა უმთავრესის გარდა. ეროვნული ნაკრები უთავოდაა და ჩვენი ფეხბურთის მამა-ბიძები ინფრასტრუქტურულ პროექტებზე მსჯელობენ.
ხალხო, რა დროს დროებითია?
გასაგებია, რომ ამ ციკლს უკვე კლოპი-გვარდიოლას ტანდემიც ვერ უშველის, მაგრამ ნაკრებს სრულფასოვანი მწვრთნელი სჭირდება. თუ დროებითი მწვრთნელის თემა მართლა ფინანსური მოტივით აიხსნება, იმის მაგალითიც გვახსოვს ნაკრები დროებით და მთლად უხელფასოდ ფედერაციის პრეზიდენტმა ჩაიბარა.
