ჯერ ისევ გვიჭირს შეგუება, მაგრამ კორონამ ისე შეცვალა ჩვენი ცხოვრების რიტმი, კარგა ხანი მოგვიწევს რეაბილიტაცია.
რა არის და რისთვის არსებობს სპორტი? სანახაობაა, რომელიც მაყურებლისთვის იდგმება. ბევრი მილიონიც ამ სანახაობას მოაქვს. ახლა კი რა? ტრიბუნები რომ ცარიელია და შემოსავლის ეს ნაწილი გაქრა, ფაქტია. ტელეაუდიტორია? შემცირდა, რადგან გასუსული ტრიბუნის ფონზე ბურთაობა ვეღარ არის ისეთი მიმზიდველი. შესაბამისად, სტადიონზე სარეკლამო ბანერების განთავსებამ და ზოგადად, რეკლამამ დაკარგა აზრი.
სპორტიდან ასტრონომიული ფული წავიდა, მაგრამ ჯერჯერობით, ეს თავად სპორტსმენებამდე ვერ მივიდა.
მაგალითად, „ბაიერნის“ ავსტრიელ დავიდ ალაბას სჯერა, რომ ვინმე ხუთწლიან კონტრაქტს და წლიურ 13 მილიონ ევროს შესთავაზებს. მანუელ ნოიერმა კი ბრძანა, წლიურ 20 მილიონს გროშიც თუ დააკლდება, გასახდელშიც არ შევალო…
საიდან? აღარავის სცხელა სპორტისთვის და ეს უნდა ვაღიაროთ! ქამრები სულ ბოლომდე რომ უნდა შემოიჭიროს ამ ინდუსტრიამ, ეგეც უნდა ვაღიაროთ! განა შემთხვევითია, რომ სპორტის ვარსკვლავების მედიურობა ბოლოხანს არა მათ პირდაპირ საქმიანობაზე, არამედ სექსუალურ-ფინანსურ სკანდალებზეა აგებული? რა ვქნათ? იმ ძველ სპორტს ჯერ სძინავს (კომაშია), სპორტსმენთა მადა კი იზრდება.
ეს საპნის ბუშტი, ერთხელაც იქნება და, გასკდება. სავარაუდოდ, უკვე ამ ზაფხულს… მერე ალაბაც 3 მილიონად იბურთავებს… მერე „ჯილეტიც“ არ (ვერ) გადაიხდის სარეკლამო 80 მილიონს…
ეს მერე, ამ ჭირს თუ ვერ მოვერიეთ. არადა, უნდა მოვერიოთ. აგუგუნებული ტრიბუნების გარეშე სპორტი მხოლოდ იმიტაციაა. იმიტაციაზე წერა ძნელია…
