გამოვიდა წიგნი, რომელსაც ჰქვია „ლვგ — მწვრთნელი და ტოტალური პიროვნება”, რომელიც ლუის ვან გაალზეა. ამ წიგნში თავისი წილი მოგონება ვეტერან თავდამსხმელ რობინ ვან პერსისაც ეკუთვნის და ინგლისურმა „მირორმა” ეს ნაწილი გადაბეჭდა. ჰოლანდიელი ბოსისა და ფეხბურთელის ურთიერთობა ძალიან საინტერესო და წინააღმდეგობრივი ყოფილა, რასაც ქვემოთ ნახავთ.
ვან პერსის მოგონება 2014 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატით იწყება, რომლის მეოთხედფინალშიც ნარინჯისფერები კოსტა რიკას შეხვდნენ.
ვან პერსი: „თამაში დამატებით დროში გადავიდა. მე კუნთის კრუნჩხვა დამეწყო. ლუისი მიყვირის: უნდა გამოგცვალო! მოვუტრიალდი და დავუძახე: არა! არა! მალე პენალტები იქნება.
არადა, ბოლო 20 წუთის განმავლობაში ფიზიკურად ძალიან გამიჭირდა. ის ამას ხედავდა და გაბრაზებულს ყურებიდან ორთქლი გამოსდიოდა.
როდესაც თამაში დამთავრდა, აუტის ხაზთან შევგროვდით. მოულოდნელად, ლუისი მოვიდა და დამარტყა. ბახ! მომხვდა გაშლილი ხელი.
— ასეთი რაღაც აღარასოდეს გამიკეთო! — მიყვირა მან.
სრულიად დაყეყეჩებული ვუყურებდი. მან დააყოლა:
— შეეგუე ახლა რაც მიიღე იმას, გადი და პენალტი გაიტანე!
კიდევ კარგი, გავიტანე. კუთხეში შევაგდე.
მას მერე, როდესაც ვიხსენებ, ვხვდები, რომ ეს იყო ძალიან უცნაური ამბავი, მაგრამ რას იზამ, ასეთი იყო ლუისი. ხანდახან მას შეეძლო ჩახუტებოდა ფეხბურთელს, ხანდახან კი დაგარტყამდა”.
2014 წლის მსოფლიოს ჩემპიონატზე ჰოლანდია მესამე ადგილზე გავიდა. ვან პერსიმ ოთხი გოლი გაიტანა.
ამ ამბის შემდეგ, მწვრთნელისა და ფეხბურთელის გზები მალევე გადაიკვეთა. ეს უკვე „მანჩესტერ იუნაიტედში” მოხდა.
ვან გაალის ხელმძღვანელობით „იუნაიტედმა” ჩემპიონთა ლიგის საგზური დაიბრუნა, მაგრამ ფორვარდს არ გაუმართლა, დაშავდა და იმ სეზონში მხოლოდ 10 გოლით შემოიფარგლა.
მომდევნო სეზონის წინ, 2015-ის ზაფხულში კი ვან გაალი და ვან პერსი მანჩესტერის შემოგარენში, ერთ-ერთ გოლფ კლუბში დასხდნენ სალაპარაკოდ.
ვან პერსი იგონებს:
„ვან გაალმა მძიმედ მითხრა: — შენ ფეხბურთელი ხარ, რობინ, მე კი მწვრთნელი. მე აქედან არ მივდივარ, ასე რომ შენ მოგიწევს წასვლა.
გაკვირვებულმა ვკითხე, როდის გაიბზარა ჩვენი ურთიერთობა. ვერ ვხვდებოდი, რა შეიძლებოდა ყოფილიყო ასეთი ქცევის მიზეზი. მან მიპასუხა:
— ნაკრების მწვრთნელ ლუის ვან გაალსა და კლუბის მწვრთნელ ლუის ვან გაალს შორის განსხვავებაა.
მე ვუპასუხე, რომ ამ არგუმენტს ვერ მივიღებდი, ავდექი და დავემშვიდობე.
ნაწყენი თუ ვარ? ერთი ვიცი, რომ ძალიან მატკინა გული. ამ ამბავმა ჩემს ოჯახზეც ცუდად იმოქმედა. რასაკვირველია, ტრავმები მაწუხებდა, მაგრამ თავს არ ვზოგავდი. ტკივილით ვთამაშობდი. ბოლომდე ვიხარჯებოდი. ყოველ დღე მუხლჩაუხრელად ვმუშაობდი, მაგრამ ეს ვერ დავანახე.
და მაინც, 2019 წლის ზაფხულში მე ვან გაალს დავურეკე:
— გამარჯობა, ბოს. რობინი ვარ. ჩემს გამოსათხოვარ თამაშზე მინდა დაგპატიჟო.
და ვუთხარი, რომ მანჩესტერში მომხდარმა ამბავმა მის შესახებ შეხედულება არ შემაცვლევინა; პატივს დამდებდა თუ ჩემს გამოსათხოვარ თამაშს დაესწრებოდა.
— მომეწონა როგორც მელაპარაკე. ჩამოვალ. — მიპასუხა მან”.
