2003/2004 წლების სეზონის თბილისის „თბილისი“ თავისი ლამაზი ფეხბურთით… იმ გუნდს 31 წლის გიორგი დევდარიანი წვრთნიდა. იქიდან მოყოლებული, დევდარიანი ყოველთვის საინტერესო პერსონა იყო ქართულ ფეხბურთში. საკამათო და ბევრისთვის მიუღებელი იყო ხოლმე მისი აზრი, მაგრამ ხმამაღლა საუბარს მაინც არ ერიდებოდა.
რამდენიმე თვის წინ, დევდარიანმა მწვრთნელ თემურ ფოცხვერიასთან ერთად ჩამოაყალიბა ინდივიდუალური მომზადების ცენტრი „ფეოლა“, რომელმაც პოპულარობა მოიპოვა, მაგრამ ახლა, რა თქმა უნდა, გაჩერებულია… კორონავირუსმა ფეხბურთი სხვა პლანზე გადასწია.
– ტექნიკა, სისხარტე, მოქნილობა, დრიბლინგი და კიდევ არაერთი კომპონენტია, რაზეც ვმუშაობდით. ახლა, სამწუხაროდ, ურთულესი პერიოდი გვაქვს და „ფეოლაც“ გაჩერებულია, – გვითხრა გიორგი დევდარიანმა, ვისი რჩევა-რეკომენდაციებით , მითითებებით ბევრი ფეხბურთელი დაწინაურებულა.
– ხშირად გვისაუბრია და საინტერესოა, რატომ იკარგებიან ტალანტები საქართველოში. განსაკუთრებით რთულია 16-დან 19 წლამდე ასაკი. უმეტესად რა პრობლემები იჩენს თავს?
– ბევრი ფაქტორია, მაგრამ აქცენტს ფსიქოლოგიაზე გავაკეთებდი. სპორტული ფსიქოლოგების დასაქმებაა საჭირო, ერთი და ორი სპეციალისტი საქმეს არ უშველის. წლებია, რაც ამის აუცილებლობაზე ვლაპარაკობ, ტვინს ვუჭამ ხალხს, მაგრამ ზოგიერთმა გიჟად ჩამთვალა. ის ახალგაზრდები, რომლებიც უცხოეთში სათამაშოდ მიდიან, დიდ ფულს შოულობენ და მერე სხვა ადამიანები ხდებიან. მოდით, პირდაპირ ვთქვათ, იშვიათად მინახავს ქართველი ფეხბურთელი, რომელიც ფულმა ვერ შეცვალა.
– და ისინი, რომლებიც ვერ მიდიან უცხოეთში სათამაშოდ?..
– მათ ფსიქოლოგი უფრო მეტადაც კი სჭირდებათ. წარმოვიდგინოთ ჭაბუკი, რომელიც ბავშვობაში მაგარი იყო, მერეც გამორჩეული გახლდათ, მაგრამ ცოტა დაუკლო, ან არ გაუმართლა და უცხოურ გუნდში ვერ წავიდა. უყურებს ბიჭი და რომ ხედავს, სხვებმა გზა გაიკაფეს და თვითონ ვერა, ბევრს გული უტყდება. ფსიქოლოგიც სწორედ ამიტომაა საჭირო, უნდა დაეხმაროს. გამონაკლისები არიან და ამის ყველაზე ნათელ მაგალითად საბა ლობჟანიძეს მოვიყვანდი.
– ლობჟანიძეს 17 და 19-წლამდელთა ნაკრებებში არ უწევდა თამაში, არც „დინამოში“…
– ქება და ქება, რომ არ გატყდა და თამაშს მოუმატა. კიდევ შეიძლება ასეთების ჩამოთვლა და მეტი საბა ლობჟანიძე რომ გვყავდეს, ამისთვისაა საჭირო სპორტული ფსიქოლოგი. თორემ უმეტესად ხდება, ფეხბურთელი ვერ მიდის უცხოეთში, სადმე სუსტ გუნდში რჩება და თამაშით სიამოვნებას ვეღარ იღებს. პროგრესზე ხელი ჩაქნეული აქვს.
– სამწვრთნელო კარიერაში ყველაზე მეტად ვისზე დაგწყდათ გული? აი, რომ ფიქრობდით მაგარი ფეხბურთელი უნდა გამხდარიყო და ვერ მოახერხა…
– უცებ ერთი ვინც მინდა დავასახელო, გოჩა ხოჯავაა. ლუკა ზარანდიაც გაცილებით უკეთეს გუნდში უნდა თამაშობდეს. ასაკობრივ ნაკრებებში მისი მწვრთნელი ვიყავი და ზარანდია არაფრით ჩამოუვარდებოდა მარკო ასენსიოს, რენატო სანჩესს და სხვებს.
– ეროვნულ ნაკრებს ბელარუსთან (ჯერ უცნობია, როდის) ექნება ფლეი-ოფის თამაში. იმედია, მეორე შეხვედრა, ანუ ფინალიც მოუწევს. როგორ ფიქრობთ, რა იქნება გადამწყვეტი ფაქტორები ბელარუსთან?
– მწვრთნელის სწორად არჩეული შემადგენლობა და სტრატეგია. ერთიანობა და სულისკვეთება. გუნდი უნდა იყოს ერთი და არა მხოლოდ მოედანზე, არამედ მის გარეთაც. ერთმანეთის გატანაა აუცილებელი.
– თავდადებაზე, მგონი, არც უნდა იყოს ლაპარაკი.
– არ მინდა, რომ სხვაგვარად იყოს. ვიმეორებ, ერთმანეთის გატანაა საჭირო. ეს კლუბი არაა, სადაც შეიძლება ჩემპიონატის რიგითი თამაში გქონდეს. ეროვნული ნაკრებია და სხვა თავგანწირვაა საჭირო. აი, როგორც გიორგი ანწუხელიძე მოიქცა!.. ის თავგანწირვა უნდა გადაიტანონ ფეხბურთში.
