„ზაზა ფაჩულიამ კალათბურთელის კარიერა დაასრულა“… „ზაზა ფაჩულიას „გოლდენ სტეიტის“ სტრუქტურაში მუშაობა შესთავაზეს“…
ჩაირბინა ინტერნეტში ამ ორმა მოკლე ფრაზამ და ეგ იყო. რეალურად კი ქართულ კალათბურთში ერთი დიდი ეპოქა დასრულდა – ზაზას ეპოქა.
უმამოდ გაზრდილმა ბიჭმა 15 წლის ასაკში დამოუკიდებლად დაიწყო გზის გაკვლევა და თურქულ „ულქერში“ გატარებული 4 სეზონის შემდეგ გოლიათების სამყაროში შეაბიჯა. NBA-მ დანდობა არ იცის. განსაკუთრებით უცერემონიოდ ევროპელებს ექცევა და ზოგს ფიზიკურად, ზოგსაც კი ფსიქოლოგიურად ჩაგრავს.
ზაზა? პირელივე სეზონიდან დაანახა ყველას, რომ არც თამაშში და არც ბიჭობაში სხვაზე ნაკლები არაფრითაა.
ზაზასგან პარკეტზე გაცურებული სუპერვარსკვლავებიც გვახსოვს, სხვა, არანაკლები კალიბრისებთან მეგობრობაც და ის რვა წელიწადიც, ატლანტელთა კერპად რომ აქცია.
ჭკვიანი კაცია ზაზა. „გოლდენ სტეიტს“ სათადარიგო ცენტრობასა და მინიმალურ ხელფასზე გაურიგდა, ორი წელი გულიანად იმსახურა და ამდენივე საჩემპიონო ბრილიანტის ბეჭედიც ალალად დაიმსახურა.
ბევრ სუპერვარსკვლავს ერთიც ოცნებად დარჩა და ქართველებს NBA-ს ორგზის ჩემპიონი გვყავს.
ზაზა და ნაკრები! მე დღემდე მიჭირს შეგუება, რომ სპორტის სასახლეში სათამაშოდ საქართველოს ნაკრები გამოდის და ზაზას ვერ ვხედავ. მცირე თუ სერიოზულ ტრავმიანიც კი, ოღონდ პარკეტზე გასულიყო და იმდენადვე შიშის ზარი იყო მეტოქეთათვის, რამდენადაც ზურგი და იმედი ჩვენი ბიჭებისთვის.
სამწუხაროა, რომ ყველაფერი ეს უკვე წარსულშია, მაგრამ კარგია რომ იყო.
მადლობა კაპიტანო, კარგი ქართველობის და კარგი სპორტსმენობისთვის. შენგან გაღებული ენერგიის და ემოციის სანაცვლოდ ქართველი ქომაგი სიყვარულზე მეტს და უკეთესს ვერაფერს გაჩუქებს.
რატომღაც ბავშვობიდან ამოტივტივდა კადრები: გადავსებული სპორტის სასახლე, კალათბურთიდან მიხეილ ქორქიას გაცილება და ბავშვურად აცრემლებული კოლია დერიუგინი…
გამგებმა გაიგოს. მადლობის გადახდა და მოფერება გვიანი არასოდესაა.
