პირველად ფეხბურთზე რომ წამიყვანა მამაჩემმა, 7 წლის ვიყავი. ახლა გადავხედე და ის თამაში ერევნის “არარატთან” 1978 წლის 1 ოქტომბერს გამართულა. 3:0 მოგება და შეშლილი ტრიბუნები მახსოვს. რატომ და როგორ, ვერ გეტყვით, მაგრამ ტვინში კი მაშინვე დაილექა: შეგიძლია წააგო ნებისმიერთან, მაგრამ “არარატთან” წაგების უფლება არ გაქვს.

მერე კიდევ ბევრჯერ ვნახე ცოცხლად ჩვენებისგან “არარატის” რბევა, მაგრამ ის მუღამი აღარ იყო. სიყმაწვილეში იგივე ემოცია საქართველო-სომხეთის 7:0-მა გააღვიძა. არველაძეებს შევეშვათ და გახსოვთ, როგორ ატარა ქეცბაიამ ბურთი თავით 20 მეტრის მანძილზე? წლები გავიდა, მაგრამ ქართულ-სომხურ ქიშპობას, მათ შორის სპორტში, ყავლი არ გასვლია. დღეს “არარატი”- “საბურთალოა”. თამაში იოლი ვერ იქნება, მაგრამ უნდა მოვიგოთ. ტრადიცი გვაქვს ასეთი. თქვენ მანდ ივაჟკაცეთ და აქ ჩვენ გიჩვენებთ, ქომაგობა როგორ უნდა.

წილი
წინა სტატიაუკაპრიზო კაპრიანი
შემდეგი სტატიაბოდიში, ცავატანემ
მას შეეძლო, დილის 11 საათისთვის გაზეთის ორი გვერდი მზად ჰქონოდა და გადაერეკა თანამშრომლებისთვის - ნუ შეწუხდებით, სამსახურში ნუღარ მოხვალთ, საქმე გაკეთებულია. ფეისბუკის ნამდვილი ფეისი. ის გახლავთ სოციალურ ქსელში "მოამბეც" და "ვრემიაც".