ხორვატიას გაუმარჯოს! ოთხმილიონიანი ერის, ვაჟკაცი, მებრძოლი ხალხის ქვეყანას. დედამიწის ლამაზ კუთხეს. ედემს.
გაუმარჯოს ხალხს, რომელსაც დიდი, ხარბი და დაუნდობელი სახელმწიფოების ფერხულში გადარჩენა სურს, თავის დამკვიდრება უნდა. ვისაც თავისი შვილების ყოველ წარმატებაზე თვალს ცრემლი ადგება და სწორედ ამ ცრემლის ეშხით არ აკლია წარმატება. რომელსაც სწამს, რომ მსოფლიოს მწვერვალზე თავისი ადგილი ეკუთვნის და ამ რწმენით ანთებული მიზნისკენ მიიწევს. გაუმარჯოს ხალხს, რომელსაც ფეხბურთში მსოფლიოს ვიცე-ჩემპიონი ნაკრები ჰყავს და….
უი! არადა თავიდან რა კარგად მიდიოდა. ოთხმილიონიანი ერიო… მებრძოლი ხალხიო… ედემიო… გადარჩენა და თვითდამკვიდრება სურსო… თვალს ცრემლი ადგებაო… სწამს, რომ მწვერვალზე ადგილი ეკუთვნისო… უცებ საქართველოს სადღეგრძელო მეგონა, მაგრამ მერე რომ წამოვიდა მიზნისკენ მიიწევს და ფეხბურთში მსოფლიოს ვიცე-ჩემპიონი ნაკრები ჰყავსო — აი, ამ სიტყვებზე გაფუჭდა ყველაფერი.
არადა, ხორვატია და საქართველო ერთსა და იმავე დროს გამოჩნდნენ მსოფლიო რუკაზე. ძველს არ ვიგონებ, საუკუნეების ჯურღმულებში არ ჩავდივარ, ბოლო ამბებს ვამბობ:
როგორც ხორვატიამ ასევე საქართველომ დამოუკიდებლობა 1991 წელს მოიპოვა და მას მერე როგორც ხორვატიისთვის ასევე საქართველოსთვის 27 წელიწადია გასული. ორივემ იომა. ორივემ იცის რას ნიშნავს სიტყვა ლტოლვილი. ორივემ იცის რა ცუდია როცა გესვრიან, გხვრეტენ.
და ორივე ნიჭიერი ერია. ძალიან ნიჭიერი.
მაგრამ, თუ რამე არ მეშლება აქ მსგავსება მთავრდება და იწყება ის განსხვავება, რომელიც 15 ივლისს სიმბოლურად მოსკოვში გამოჩნდა — ხორვატია ფეხბურთელთა მსოფლიოს ჩემპიონატზე მეორე ადგილზე გავიდა.
საქართველო?…
საქართველო იჯდა და ხორვატიას გულშემატკივრობდა. ცოტა ეიფორიასაც კი ჰგავდა ეს ყველაფერი, უცნაური პატრიოტიზმის მასობრივი შემოტევა იყო.
პატრიოტიზმის იმიტომ, რომ ვფიქრობ ქართველები ხორვატებს აი, იმ მსგავსებების გამო ქომაგობდნენ ზემოთ რომ ჩამოვთვალეთ, თორემ მეეჭვება მთელს საქართველოს ესთეტიკურად მაინცდამაინც ხორვატული ფეხბურთი მოსწონდეს.
უცნაური კი იმით იყო ეს პატრიოტიზმი, რომ ქართველებს გვეგონა ჩვენს თავს ვქომაგობდით.
არადა, არ ვართ ბატონებო ჩვენ ხორვატები! ჩვენ ქართველები ვართ და მართალია 1991 წლის შემდეგ როგორც ჩვენთვის ასევე ხორვატთათვის 27 წელია გასული, ამ ხნის განმავლობაში ამ ორ ერს შორის ძალიან დიდი განსხვავება გამოიკვეთა. ისინი 1998 წლის შემდეგ სულ მსოფლიოს ჩემპიონატზე არიან და აქედან ერთხელ მესამეზე გავიდნენ, ერთხელ კი აგერ, ორი დღის წინ — მეორეზე.
და ჩვენ?
ჩვენ სადაც ვართ კარგად ვიცით.
გითხრათ?
ჩვენ იქ ვართ, სადაც რაციონალიზმი იკარგება და თავის ხორვატებად წარმოდგენა გვიხარია.
გასაკვირიც არაფერია. ჩვენც ხომ გვინდა ჩვენი წილი სიხარული და დავეძებთ ამ სიხარულს ხან სად, ხან სად. მთელ დედამიწაზე.
გუშინწინ ხორვატები ვიყავით. მანამდე ბარსელონელები. მადრიდელები. დაჰიპნოზებულებივით ხან ვის ვაკუთვნებთ თავს და ხან ვის.
და ქართველები რომ ვიყოთ არ გამოვა, ვითომ?
მით უფრო, რომ აგერ, იმავე ძმებმა ხორვატებმა საუცხოო მაგალითი გვაჩვენეს: ირწმუნე, იმუშავე, საქმეში ჩადე, არა იპარო (ყველაფერი მაინც) და მსოფლიოს ჩემპიონატის ფინალშიც კი შეიძლება გახვიდე.
თქვენ გაგიმარჯოთ, ძმებო ხორვატებო ამ მაგალითისთვის! თქვენს ქვეყანას გაუმარჯოს! ოთხმილიონიანი ერის, ვაჟკაცი, მებრძოლი ხალხის ქვეყანას. დედამიწის ლამაზ კუთხეს.
და კიდევ, ივო შუშაკი მოგვიკითხეთ! გადაეცით, რომ გვახსოვს და გვიყვარს!
მისი ხორვატული ხელმძღვანელობით ერთხელ ჩვენც მოვუგეთ რუსეთს.
