ტოკიოში 1999 წლის 7 დეკემბერი იყო, თბილისში, ბევრსაათიანი სხვაობის გამო მგონი, ჯერაც 6 დეკემბერი იდგა. დროში ამ სხვაობამ, უფრო სწორად კი იმან, რომ კარგად არ გამოვითვალეთ, ერთ კარგ კაცს ძილი დაუფრთხო – „სარბიელის“ რედაქციიდან ტოკიოში ინტერვიუსთვის რომ დავრეკეთ, რესპოდენტს უკვე ღრმად და იმედია, ტკბილადაც ეძინა…
სატელეფონო ხაზის აქეთა მხარეს ჩვენი კობა ინასარიძე იყო, იქით -„სკუადრა აძურას“ მთავარი მწვრთნელი დინო ძოფი.
– si, – ხანგრძლივი პაუზის მერე ჩაიბურდღუნა ძოფმა და აქეთ, „სარბიელის“ რედაქციის იმ ოთახში შეკრებილმა რამდენიმე ჟურნალისტმა მაშინღა გადავწვიტეთ გამოგვეთვალა, რომელი საათი იყო იმ დროს ტოკიოში.
კობა არ დანებდა. საკითხავი ნამდვილად გვქონდა და მნიშვნელოვანი ამბავიც იყო. იმ დღეს თუ საღამოს, ტოკიოში მსოფლიოს 2002 წლის ჩემპიონატის შესარჩევი ეტაპის წილისწყრა გაიმართა და საქართველოს მეტოქედ სწორედ დინო ძოფის იტალია ერგო.
მძინარე იტალიელისთვის ბოდიშის მოხდა და ყურმილის დაკიდება იქნებოდა?!
კობამ კითხვები მიაყარა, იქიდან კი ჯერაც ვერგამოფხიზლებული ძოფისგან პასუხად ნამძინარევ si, si-ს და ლაკონურ პასუხებს ისმენდა. ბოლოს, როცა საბოლოოდ გამოვაფხიზლეთ, ერთი კი იკითხა, თუ იცით, რომელი საათიაო… აღარ გვენაღვლებოდა, კომენტარი უკვე გვქონდა და სათაურიც, მგონი, კოხტა გამოვიდა: „ვიდრე ძოფი გაიღვიძებს“. თუმცა დინო ძოფს თბილისში ჩამოსვლა მაინც არ ეღირსა, რაკი წილისყრიდან მცირე ხანში „სკუადრა აძურა“ ჯოვანი ტრაპატონის ჩააბარეს.
ეს ამბავი იმან გამახსენა, რომ დღეს დინო ძოფის დაბადების დღეა, 76 წლისა მოიყარა და გულიანი მილოცვა სარბიელელებისგანაც ერგება.
P.S. მაშინ შესარჩევ ჯგუფში იტალიასთან ერთად რუმინეთი, უნგრეთი და ლიტვა გვყავდა და ჯერ კიდევ გულუბრყვილოდ გვჯეროდა, რომ მეორე ადგილით გასვლა შეგვეძლო…
