ამ თებერვლის თვის ბოლოსკენ, აგვისტოდან რომ მოვთვალოთ, ინგლისში ოცდამეთორმეტე მენეჯერი მოიხსნა. ამჯერად ეს თურინგიელი უვე როსლერი იყო, ჩვენი ძველი ნაცნობი, გიო ქინქლაძის დროიდნელ „სიტიში“ რომ იყო მეგოლედ. როსლერი პირველი ლიგის „ფლიტვუდ თაუნის“ მენეჯერობიდან გადააყენეს.
ოთხ ლიგაში, ექვსი თვის განმავლობაში გათავისუფლებული ოცდათორმეტი მენეჯერი ეგებ ბევრიც არ იყოს, მაგრამ მაინც ბევრია, მით უმეტეს, რომ კიდევ რამდენიმეს, ისედაც ყოველ კვირაში ემუქრებიან, ქუდს დაგახურავთო.
წლის განმავლობაში პრემიერლიგის კლუბებიდან გაშვებულნი არიან ფრანკ დე ბური, კრეიგ შექსპირი, რონალდ კუმანი, სლავენ ბილიჩი, ტონი პულისი, მარკ ჰიუზი და რა თქმა უნდა, „უოტფორდის“ მარკო სილვა, რომელსაც მთელ შემოდგომას აქებდნენ და თვის მენეჯერადაც კი გამოაცხადეს. მერე ნოემბერში „ევერტონის“ მწვრთნელად უნდოდათ, როცა იქედან რონალდ კუმანი დაითხოვეს. ორიოდ კვირაში სილვას საქმეები უკუღმა წავიდა, მის მიერ კიოტად ათამაშებული „უოტფორდი“ ჩავარდა, ათ თამაშში ხუთი ქულა აიღო და პორტუგალიელსაც ჩაალაგებინეს ჩემოდანი.
პრემიერლიგის პრინციპი ასეთია: ჩავარდნა = სამსახურის დაკარგვას. კარგახანია ასეა და ეს არ ეხება მხოლოდ არსენ ვენგერს, რომელიც არის და არის, თუმცა, მგონი, მხოლოდ თვითონ იცის, რატომღა არის. ბოლო ორი წელიწადია კი ელიან მის წასვლას, მაგრამ არ მიდის და არც „არსენალის“ უფროსობა უშვებს. ამასობაში, სხვებს მის მეათედსაც არ პატიობენ. გუნდია გადასარჩენი ხოლმე და ამიტომ ახალი კაცი მოდის. კი, უმეტესად ასე ხდება, რომ გუნდი გადარჩება ხოლმე. ადრე ჰარი რედნაპს ეძახდნენ ხოლმე გადამრჩენად და ჰარი ჰუდინი შეარქვეს. გადარჩენის სხვა სპეციალისტებიც არსებობენ. სემ ალარდაისი, მაგალითად. ამასობაში, აგერ, კონტეზეც ამბობენ, ზაფხულში გაუშვებენო. ჩავარდნის დროს არ გაუშვეს. ზაფხულშიო. იმავე ჩელსიდან, პირველ ჯერზე, მაურინიო ჩავარდნდისთვისაა გაშვებული.
მოკლედ, ასეთი საყოველთაო სქემაა, წადი, რანიერი. გააგრძელე შექსპირო. მერე წადი, შექსპირო და ალბათ, სხვანაირად არ გამოდის. უფრო სწორად, პატრონებს ასე მიაჩნიათ. ახლად დანიშნულები კი, როგორც მოგახსენეთ, უმეტესად ამართლებენ ხოლმე.
ოღონდ, ერთიცაა, რომ ისინი, ვინც გაუშვეს, დიდხანს არ დარჩებიან უმუშევრად. ან სხვა კლუბებიდან გაშვებულების ადგილებს დაიჭერენ, ან პრემიერლიგიდან გავარდნილ რომელიმე გუნდს ჩაუდგებიან სათავეში, ან ჩემპიონშიფის რომელიმე მოწინავე გუნდს. ამ გუნდს კი, ერთი წლისთავზე პრემიერლიგაში ამოიყვანენ და ისევ იქაური მენეჯერები გახდებიან. ერთის თუ არა, ორი წლის თავზე მაინც მოახერხებენ ამას და ესეც დამუშავებული და გამოცდილი გზაა. ალბათ სწორედ ასეთი ბედი ელით ტონი პულისს და მარკ ჰიუზს. ამათგან პირველი უკვე გახდა „მიდლსბროს“ თავკაცი. ამ მხრივ, ეგებ სილვასთვისაც გამოიძებნოს სამსახური, მითუმეტეს, რომ „უოტფორდამდე“ „ჰალში“ მუშაობდა და ასე ჩანს, რომ თითოწლიანი მენეჯერის, მაგრამ მაინც შესახედი სივით იტრიალებს ინგლისში. ეგებ სხვაგანაც წავიდეს, მაგრამ ინგლისურ კლუბებში უყვართ ხოლმე უკვე ნაცნობი ხალხი.
არსებობს გადაყვანა-გადმოყვანის კიდევ ერთი ცნობილი ხერხი: ვთქვათ, კაცი კარგად მუშაობს პატარა კლუბში, ამ დროს კი მოდიდო კლუბს საქმე ცუდად მისდის და მწვრთნელის შეცვლა უნდა, ეს მოდიდო კლუბი საიდუმლოდ შეუჩნდება პატარა კლუბის წარმატებულ მწვრთნელს, რომელიც უმეტეს შემთხვევაში აიჭრება ხოლმე, ცალკე მკვეთრად მომატებული ხელფასის წარმოდგენით, ცალკე, პატარა კლუბთან კანონიერად და მორალურად დაშორების გზების ძიების გამო. მერე ამას მედიაც გაიგებს ხოლმე და ატყდება ამბავი.
ამ სილვასაც ასე მოუვიდა. ეგ არის და ნაბიჯი მაღლაო. „უოტფორდიდან“ მისი გათავისუფლების ქაღალდში კი სწორედ ეს წერია, სხვა კლუბის უკანონო შემოთავაზებებმა აუბნია გზა-კვალიო. მაინც ახალი კაცი იყო ინგლისურ ფეხბურთში და ვერ დადგა მყარად.
საერთოდ, ახლებს ხომ უჭირთ. ასე კია ხოლმე, რომ კარგ „უიგანში“ ყოფნას, მწვრთნელებს ცუდ „ასტონ ვილაში“ ყოფნა ურჩევნიათ ხოლმე. უფრო მაღლა და მსგავსი შესაბამისობით ხომ თავისთავად. ეს ითვლება ნაბიჯად წინ. ფულის და კარიერის ამბავია. ცნობილი მაგალითი რომ ავიღოთ, „ევერტონის“ დიდხანს და კარგად გამწვრთნელმა დევიდ მოიესმა დიდი ამბიციით მიიღო ფერგიუსონის „მანჩესტერი“ და იმის მერე მოხეტიალე მწვრთნელად იქცა. ახლაღა აქვს საშუალება, რომ „ვესტ ჰემში“ მოიკიდოს ფეხი.
ადრე ინგლისურ კლუბებს აშენებდნენ ადამიანები, რომლებიც იქ დიდხანს მუშაობდნენ. მატ ბასბი, ბილ ნიკოლსონი, ბილ შენკლი. მგონი პატარა კლუბებსაც გრძელვადიანი მენეჯერები მეთაურობდნენ. მერე იყო ფერგიუსონის დროება. ახლა დარჩენილია ვენგერი. მგონი, უკანასკნელი ამათგანია. კი აკრიტიკებენ მწარედ, ამდენი წელია დიდი ვეღარაფერი მოიგოო, მაგრამ თვითონ ამბობს, რომ ამ ოცდაორ წელიწადში კლუბს სტაბილურობა მოუტანა და გამუდმებით მაღალ ადგილზე ამყოფებს.
იყო ასეთი კაცი, ფრედ ევერისი, რომელიც „ვესტ ბრომვიჩს“ 46 წელიწადს წვრთნიდა. თუმცა, ძველად ასეთები საკმაოდ იყვნენ. მათ არ ხსნიდნენ. სხვა დრო იყო ალბათ, გავარდებოდა, დაბრუნდებოდა. მაგრამ მაშინ კვირაში ფუნტიც არ იყო ხელფასი. ახლა, საათი წიკწიკებს, შეცდომა და ფული იკარგება. ამიტომ, ასეა. მაგრამ ამ მოხსნა-დანიშვნაში, ხომ ძირითადად ერთი და იგივე ხალხი ტრიალებს. უცნაური ესაა, თორემ რომ არ გაგაჩერებენ, გასაგებია.
