– რატომ დამირეკე?
– საქმე მქონდა.
– აჰა, მოვედი, რა გინდა?
– ეგრე უცბად რა ითქმება, სალაპარაკოა.
– აბა, რა?
– პრეზიდენტად უნდა დაგნიშნო.
– პრეზიდენტი ხომ გვყავს?
– არა, საფეხბურთო კლუბის პრეზიდენტად.
– რომელი საფეხბურთო კლუბის პრეზიდენტად.
– გუშინ დავაარსეთ უბანში.
– და მერე ეგ შეიძლება?
– როგორ არა, ვისაც უნდა, ის დაარსებს. ბიჭებმა პივა ამოიტანეს და ლაპარაკს მოჰყვა… ჰოდა დავაარსეთ.
– რა დაარქვით?
– „თბილისი ჰოთსპური“.
– ეგ რას ნიშნავს?
– ეგ ნიშნავს, თქვენი ჯიგარი დავხიეო.
– რა კარგია. მე რატომ უნდა დამნიშნოთ?
– სათვალე გიკეთია. მეცნიერი კაცი ხარ. ძველი დრო რომ იყოს, ჩხაკუნას დავნიშნავდით. მარა ჩხაკუნა ზის და ახლა რაც ნასწავლი ხარ, უკეთესია.
– ეს რა არის?
– გალსტუკი მოგიტანე, უგალსტუკოდ არ შეიძლება.
– რა?
– რა და კლუბის პრეზიდენტობა, ვიდი უნდა გქონდეს.
– არ მინდა ეგ შენი პრეზიდენტობა.
– რატომ?
– ფეხბურთის არაფერი გამეგება და იმიტომ.
– ფეხბურთი კი არ უნდა ითამაშო. სავარძელში უნდა ჩაჯდე და უყურო. მერე ჟურნალისტები მოვლენ და შეგეკითხებიან. შენ მსაჯს გალანძღავ, მოწინააღმდეგესაც, იტყვი, რომ ჯერ კიდევ ყველაფერი არ გითქვამს და მორჩა.
– მეტი არაფერი?
– კიდევ იტყვი, რომ შენი ფეხბურთელებით უცხოელი სელექციონერები დაინტერესდნენ, ოღონდ ჯერ ვერაფერს დაამატებ.
– კაი ხელობა ყოფილა.
– აბა, რას გეუბნებოდი?
– და ჩვენ გუნდში ვინ ითამაშებს?
– ჩვენ.
– ვინ ჩვენ? მე თამაში არ ვიცი.
– ჩვენა. ჩვენი უბნის ბიჭები.
– ჩვენ რა უნდა ვითამაშოთ?
– თუ ძმა ხარ… ნახავ თუ ინტერტოტო არ გავქაჩეთ, ნახავ.
– ინტერტოტო რა არის?
– აი, ვისაც მოუნდება, რომ ითამაშოს.
– მაგას რა გაქაჩვა უნდა?
– ნახავ, თუ არ მოუნდება.
– იცი, რა, არ მომწონს ეგ საქმე.
– რატომ?
– მაგას ჯობდა სოფთბოლი დაგვეარსებინა.
– რატომ?
– სოფთბოლი აქ არავინ იცის და თავიც არ მოგვეჭრებოდა.
– შენ საიდან იცი?
– ამერიკაში რომ ვიყავი, იქ ვნახე.
– არა, არა, შენ უნდა იყო ჩვენი კლუბის პრეზიდენტი.
– და გაზა?
– გაზა რა შუაშია?
– რა ვიცი, ყოველთვის გეკითხები და ახლაც გკითხე.
– სისულელეებს მოეშვი. ჩვენი პრეზიდენტი ხარ.
– ეს რა ბუცები და გეტრები ჩაგიცვამს?
– ფეხბურთის თამაში დავიწყე.
– ამ ხნის კაცი რამ გადაგრია?
– მე ძველი მოთამაშე ვარ, ბავშვობისას „ტყავის ბურთი“ მომიგია.
– ახლა რას აპირებ?
– ახლა ერთი კაცი დამპირდა, რომელიმე გუნდში მოგაწყობო.
– რად გინდა ეს ყველაფერი?
– ხელფასი მაინც მექნება.
– რა ხელფასია ასეთი?
– არის ზოგჯერ. ეგეც არ იყოს და ვარსკვლავად გახდომა დავაპირე.
– ეგ როგორ გამოვა?
– მთავარია სეზონში ხუთი ბურთი გავიტანო.
– და ვარსკვლავი გახდები?
29.08.1998
