თამაშის დასრულებამდე სამი წუთი რჩება… ფრეა… მწვრთნელს მოედანზე ორი შემტევი გამოჰყავს… შესაცვლელი ფეხბურთელი წუთნახევარს ანდომებს მოედნიდან გასვლას. თან საკუთარ თავს ტაშს უკრავს. აშკარაა, რომ მთავარი მიზანი არწაგებაა. პრობლემაც მანდ იმალება. არწაგება უკვე შედეგია და ლამის სიამაყით აღიქმება. „დასტოინი“ წაგებაზე და „შტანგები დავუღუნეთ, მაგრამ არ შევიდა“-მდეც არ ვართ შორს. თან იტალიებთან და საფრანგეთებთან კი არა – გუშინ რომ ხურდად ვთვლიდით, იმათთან. ქართულ ფეხბურთს ნიჭი არ აკლია. ქართულ ფეხბურთს ფსიქოლოგიის პრობლემა აქვს – საფეხბურთო პროვინციალიზმის პრობლემა. „ნიჩიაზე“ მოთამაშე გუნდი ვართ! წესით, გაეროს ცისფერი ჩაფხუტებით უნდა გავდიოდეთ მოედანზე. განზრახ გავიარე ერთი დღე, რომ ცხელ გულზე ნაწერით არავინ მეწყენინებინა. აღმოჩნდა, რომ ცივი გონებითაც იგივეს ვფიქრობ: არწაგებაზე მეოცნებე ეროვნულ სტადიონს ვერასოდეს შეგივსებს.
