პარასკევს რვა საათზე, უელსის ნაკრები „დინამო არენაზე“ მეორედ ითამაშებს საქართველოს ნაკრების წინააღმდეგ. ჯგუფში სატურნირო ვითარება ისეთია, აუცილებლად მოგება სჭირდებათ. „დრაკონები“ ცოტა არ იყოს, შეფიქრიანებულები ჩანან. კარგად ახსოვთ 23 წლის წინანდელი კოშმარი – 0:5 ქართველებისგან. მათი მწვრთელი კრის კოულმენი (სხვათა შორის, მათთვის იმ ავადსახსენებელი მატჩის მონაწილე) თავის ფეხბურთელებს სიფხიზლისკენ მოუწოდებს და აფრთხილებს: ქართველებთან „თხელ ყინულზე“ მოგვიწევს გავლა და ვინძლო არ ჩაგვიტყდესო.
გუშინ უელსი სულ სხვა თბილისში ჩამოვიდა. ვგონებ, სასიამოვნოდ გაკვირვებული დარჩებიან.
რატომ?
1994-ის ნოემბერში ჩვენი ქალაქი ჯოჯოხეთს უფრო მოგაგონებდათ. ადამიანური არაფერი არსებობდა. არც წესი არც კანონი. უშუქობას და უგაზობას რომ თავი დავანებოთ, ხშირად ისმოდა, აქა-იქ სროლა. შავქურთუკიანი, შავსათვალიანი და ავტომატიანი გაურკვეველი წარმომავლობის ადამიანები დაბორიალებდნენ ქუჩებში. კაზინოებში და ტოტალიზატორებში ყოველდღე ერთი ალიაქოთი და დავიდარაბა იყო, რომლებიც არცთუ იშვიათად მკვლელობებით მთავრდებოდა….
მაშინ უელსელები ლამის შუაღამისას ჩამოფრინდნენ თბილისში. ძალიან ციოდა. აეროპორტში არც შუქი იყო და სულ რამდენიმე მობუზული ადამიანი დაიარებოდა: ლურჯხალათიანი და ჭუჭყიანვედროიანი დამლაგებელი, ჩამოძენძილი პოლიციელი, ხუთიოდ ჟურნალისტი და ფეხბურთის ფედერაციის მაღალჩინოსნები. სფფ-ის მაშინდელმა გენმდივანმა, დათო კვინიკაძემ გვთხოვა – ბიჭებო, უკვე ჩამოფრინდნენ, დამხვედრი არავინაა და იქნებ ბარგის გადმოზიდვაში დაგვეხმაროთო. ცხადია, ულაპარაკოდ დავთანხმდით. დანჯღრეული ავტობუსი პირდაპირ ტრაპს მიადგა და წამოვიდნენ – რაში, ჰიუზი, სონდერსი, საუთჰოლი… ჩვენ კი უზრმაზრი საბარგულიდან გულმოდგინედ ვტვირთავდით მათ ზონზროხა ჩანთებს. მერე კი აბსოლუტურ წყვდიადში სასტუმრო „მეტეხამდეც“ ერთად „ვიმგზავრეთ“. უკან ევროკავშირის მისიის კუთვნილი ორი ჯიპი მოგვყვებოდა. საქმე ისაა, რომ მაშინ საქართველოში პოლიტიკური სიტუაცია ძალიან დაძაბული იყო. უელსელთა ვარსკვლავი იან რაში თამაშის სხვა ქვეყანაში გადატანასაც ითხოვდა, მაგრამ უეფა შეუვალი აღმოჩნდა.
მერე ერთი ქომაგი იხსენებდა: „ირგვლივ ყველაფერი ნაცრისფერი იყო. ლუდის დალევა გვინდოდა, მაგრამ სასტუმროს სიახლოვეს ბარი ვერ ვნახეთ. ბოლოს მივაკვლიეთ. მხოლოდ ერთი ბარმენი ირჯებოდა ზანტად.
ლუდი მოვითხოვეთ.
გვიპასუხა – მხოლოდ არაყი მაქვსო. კარგი, ერთი არაყი და კოკ-კოლა – მეთქი, ვუთხარი. ხომ გითხარი მხოლოდ არაყი მაქვს, რის კოკა-კოლაო – მიპასუხა.
ძნელი სათქმელია მართლა ასე იყო თუ არა, მაგრამ საერთო პათოსს კარგად გამოხატავს. ახლა ასეთი რამ ფანტასტიკად გვეჩვენება, თუმცა მაშინ…
კიდევ, მახსოვს, თამაშის დღეს, სტადიონთან, მათი შეზარხოშებული ქომაგები, რომლებსაც ხელში იქვე ბაზრობაზე ნაყიდი ფალსიფიცირებული არყის ბოთლები ეჭირათ. ბედნიერები და გაოგნებულნი იყვნენ სასმელის სიიაფით. კიდევ კარგი არავის არაფერი მოუვიდა, თორემ ხომ შევრცხვებოდით მთელ ევროპაში.
მერე იყო ოდნავ დათოვლილი თბილისი, სუსხი და ჩვენი ნაკრების ალბათ ყველაზე შთამბეჭდავი გამარჯვება. უელსელები გაოგნებულები იყვნენ, საერთოდ არ ვიცნობდით ქართველებს და მწარედ დავისაჯეთო, – ეს მათი მაშინდელი მწვრთნელის, მაიკ სმიტის სიტყვებია.
ჩვენთვის ეს 5:0 მარტო 5:0 არ იყო. ეს იყო გაჭირვებული და ნაომარი ქვეყნის ერთი დიდი ნუგეში და მომავლის იმედი.
ახლა 2017 წელი და სულ სხვა თბილისია. ჩვენი გუნდი ისევ ცხრილის ბოლოში, უელსი კი მეორე ადგილზეა და მუნდიალზე გასვლის კარგი შანსიც აქვს. შარშან კი ევროპის ჩემპიონატის ოთხეულში მოხვდნენ, რაც თავისთავად მეტყველებს მათ დონეზე.
ჩვენ ჯანო ანანიძე და თორნიკე ოქრიაშვილი გვაკლია. სატურნირო ინტერესიც თითქოს არ გვაქვს, თუმცა მოტივაცია დიდია. აკი თქვა კიდეც „ჯვაროსანთა“ შუახაზელმა ნიკა კვეკვესკირმა: ბოლო ოფიციალური თამაშია საკუთარ მოედანზე და ჯერჯერობით მოგება არ გვაქვს. ასეთ სიტუაციაში რა შეიძლება იყოს მეტი მოტივაცია ? ყველაფერს გავაკეთებთ გამარჯვებისთვის, უნდა დავუმტკიცოთ მაყურებელს, რომ შეგვიძლია კარგი, ხარისხიანი ფეხბურთის თამაში და შედეგის მიღწევაო.
ზემოთაც ვთქვით, კოულმენის გუნდს ორივე დარჩენილი შესარჩევის მოგება სჭირდება (პარასკევს საქართველოსთან და 9 ოქტომბერს შინ, ირლანდიასთან) ნოემბერში პლეი ოფში მოსახვედრად.
კოულმენს არ ჰყავს მთავარი კაცი – დაშავებული გარეთ ბეილი. ჩვენი ბრიტანელი კოლეგები კი წერენ, რომ ბოლო ათი უბეილო მატჩიდან „დრაკონებს“ არცერთი მოუგიათ.
მადრიდის „რეალის“ ვარსკვლავის ფუნქციას „დერბი ქაუნთის“ 23 წლის შემტევი ტომ ლაურენსი იკისრებსო. ვნახოთ.
უელსელებს შვიდი ისეთი მოთამაშე ჰყავთ, რომლებიც ყვითელი ბარათის მიღების შემთხვევაში ირლანდიასთან ვეღარ ითამაშებენ. თითქოს სიფრთხილე მართებთ, მაგრამ კოულმენი ამბობს: ჩვენთვის ეს ორი თამაში ფინალივითაა, ბოლომდე დავიხარჯებით და თუ ვინმე გააფრთხილეს რა გაეწყობა, ასეთია ფეხბურთი.
„დრაკონებს“ ერთხელ მანამდეც უთამაშიათ თბილისურ მინდორზე, მაგრამ მაშინ ისინი საბჭოთა კავშირის ნაკრებს დაუპირისპირდნენ. ეს 1981 წლის ნოემბერში იყო, მსოფლიო ჩემპიონატის შესარჩევი მატჩი. საბჭოელებმა 3:0 მოიგეს და ერთი გოლი ვიტალი დარასელიამ გაიტანა. დარასელიას გარდა საბჭოელთა შემადგენლობაში სულაქველიძე, შენგელია და გუცაევიც თამაშობდნენ.
ახლა კი, მგონი მართლა გვიფრთხიან ბრიტანელები და… აბა, ბიჭებო, თქვენ იცით!
